αποσπάσματα από το βιβλίο... τότε που παρακολουθώντας τη βραδύτητα των εισπνοών των εκπνοών έβγαιναν συμπεράσματα ξεχνώντας φορές και αδιαφορώντας ίσως για τεχνητή των ανέμων επιτάχυνση από τις μέρες εκείνες μέχρι και σήμερα που γίναν εύκολα τα έργα νέων ζωγράφων και νουνών σαν βγήκαν απ’ τα χέρια τους καινούργιες μήτρες νέοι απότυποι απότοκοι άζυμων ωρών φρέσκα ονόματα που σουλατσάρουν με έπαρση μοναδικής ρευστότητας και τώρα ακόμα αυτό το ναι των κοριτσιών μοιάζει να είναι της φυλακής προαύλιος χρόνος ______ ... τα μάτια της που έδειχναν στεγνά βρεγμένοι σύσκιοι δρόμοι της φυγής για εκεί που γυρισμό δεν έχει σου έφερα το σώμα μου είπε και σκόρπισε και φύλαξε έτσι αστέναχτο τον τελικό σπασμό ______ η ώρα έφτασε και κίνησαν να ’ρχονται δειλά δειλά νέα μηνύματα οι πρώτες δόσεις δίκιου του αέρα το σήκωμα για αρχή και οι στάλες διάφανες βαριές μολύβι απ’ το λαιμό στους ώμους του βουνού έτσι τον λέγαν ... ______ ... Τι έχεις να μου πεις; ακούστηκε σαν το τέλος όλων των ερωτήσεων. Δεν μου έβγαινε τίποτα. Άρχισα να μιλάω ακατάπαυστα. Ψέματα, ψέματα για τη ζωή μου, και πάλι ψέματα. Ένα ψέμα δεν είναι άλλωστε και αυτό που με ’φερε εδώ, δηλαδή μια υπόσχεση; Αποκαλύπτομαι ανάμεσα στα ψέματα και στα πολλά, άπειρα, διαδοχικά κλικ. ... Το χέρι μου τραβάει το φως απ’ το σκοτάδι. Αν στρίψω τον καρπό μου, η εικόνα θα καεί, θα πάρει το χρώμα της αρετής. Το πρόσωπό μου έρχεται με φόρα από το παρελθόν, ζητώντας την κατανόηση του μέλλοντος. Φάρος το στήθος μου, αναβοσβήνει τις βραχώδεις απειλές στο τέλειωμα του Κάβο Ντόρο και με το μπράτσο κλείνω το στόμα μου να μη φωνάξω προσευχές σε θεούς άγνωστους. ... Το πάθος, δίνει μια σπουδαία ευκαιρία στα πρόσωπα να επιδείξουν τη γελοιότητά τους, είπε, ίσως για να διακόψει την ακατάσχετη φλυαρία μου. Τράβηξα δυνατά την πόρτα πίσω μου. Δεν ζήτησα συγνώμη. ... ______ ... ήρθα προσπέρασα και χάθηκα φωνή για μια επιστροφή και ένα σημείο του χάρτη άγνωστο θα ζήσω τη στιγμή για να μπορέσω κάποτε να τη διηγηθώ όσο θυμάμαι ό,τι κατάλαβα ... ______ ... βαρύ της φάνηκε να πει ναι να συμφωνήσει κάπως βαρύ το σήκωσε το βλέμμα και το κάρφωσε λες και δεν ξέρει πως οι βαριές αποφάσεις που δεν πάρθηκαν φτιάξαν βαριές ζωές η ιστορία τους γέννησε κομμάτια και τα κομμάτια τη μάννα τους ζητάνε ... |
η εποχή του ομιλούντοςΕκδόσεις: oξύ
2008 Το βιβλίο «η εποχή του ομιλούντος» περιλαμβάνει είκοσι επτά φωτογραφημένες συνεντεύξεις, όπως χαρακτηριστικά αναφέρω στην αρχή του. Συνεντεύξεις, με την ευρεία του όρου έννοια. Δεν χρησιμοποιήθηκε –δηλαδή– ούτε μία λέξη από αυτά που μου είπαν οι γυναίκες που φωτογράφισα. Οι λέξεις τους, όμως, μου έδειξαν τον τρόπο που έπρεπε να δω και, άρα, να εικονίσω την καθεμιά. Παράλληλα, μου έδωσαν τη δυνατότητα να θυμηθώ και να αναστήσω δικές μου στιγμές – άρα να γράψω. Ο τίτλος του, έξω από τις όποιες αναφορές στον Ομιλούντα Κινηματογράφο (η πρόθεσή μου, άλλωστε, ήταν να αποφύγω τις πόζες και να φιλμάρω στιγμές/ρόλους), σηματοδοτεί μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την έντονη διάθεσή μου να συνομιλώ με τη Γυναίκα και μοιραία προορίζεται για μελλοντική ενθύμηση. «Με τι μηχανή να φωτογραφίσω μπαρμπα Τρύφωνα, με τι φιλμ;» ρωτούσα όταν ήμουν δέκα χρόνων το δάσκαλό μου στην τέχνη της φωτογραφίας. «ΕΧΕΙΣ να μας πεις κάτι;» μου απαντούσε εκείνος με ερώτηση, «ΑΥΤΟ να σκέφτεσαι πριν πατήσεις το κουμπί». Η ερώτηση, επανέρχεται με πείσμα κάθε φορά που αρχίζω κάτι και το ακολουθεί μέχρι να τελειώσει. Σπανίως όμως –δυστυχώς– δίνω θετική απάντηση. Κάποιες από αυτές τις σπάνιες στιγμές, νομίζω πως γλίστρησαν και πέσαν σε τούτο το βιβλίο. Ο δάσκαλός μου πέθανε ακριβώς πριν 30 χρόνια, το 1978. Πριν 30 χρόνια γνώρισα τον σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στον κινηματογράφο. Σε μία από τις πρώτες συναντήσεις μας, ανάμεσα στα βιβλία που μου χάρισε, ήταν το «Άννα να ένα άλλο». Με το βιβλίο αυτό ξεκίνησε και το ταξίδι μου στον κόσμο των λέξεων της Μαρίας Μήτσορα. Στο βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, φιλοξενώ τους δύο αγαπημένους μου φίλους Λευτέρη και Μαρία, σαν να τους ψιθυρίζω ένα «ευχαριστώ» με καθυστέρηση τριάντα ετών. Μιχάλης Αναστασίου 29 Σεπτεμβρίου 2008 |